Aslında kıyafet, ayakkabı, mutfak eşyası, kozmetik gibi başlıklarda oldukça ilerlettim kendimi. Aylardır diyebilirim hatta 1 yılı geçti belki de yeni bir şey alırken önce gerçekten ihtiyacım var mı diye düşünüyorum ve aldığımı dibine kadar kullanmadan yenisini asla almıyorum. Bu güzel bir gelişme benim için.
Ama aylardır yapmak istediğim ve içimi ağırlaştırdığını hissettiğim detaylı bir temizlik var, oda oda yapmam ve en ince ayrıntısına kadar herşeye dokunmam gerekiyor. Bir türlü fırsatım olmuyor ne yazık ki...
Ama annemler evi toparlarken orada kalan eşyalarıma bu istediğim temizliği yaptım. Oyuncaklarım vardı. Kutu kutu bekleyen... Neyi beklettiğimi bilmiyordum ama sanırım lisedeydim, taşınırken ayrı ayrı paketlemiştim. O zamandan beri bekliyorlardı. Çocuğum olursa oynar filan diye değil benim oldukları için bekletmiştim. Şimdi çocuğum oldu ve dedim ki onunla oynamak için bekletmişim. İşe yaramayacak olanlarını attım. Ama eli yüzü düzgün olanları ayırdım. Zaten güzelce paketlemişim zamanında, yaş grubu Leyla'ya uymayanları kaldırdım, uyanları önüne koydum. O kadar mutlu oynuyor ki onlarla, iyi ki saklamışım. Oyuncak, oyuncaktır, eski yeni farketmez ilk görüldüğü zaman heyecanlandırır sonra zaten hepsi sıkar. Oynarken "anne bunlar senin oyuncakların" demesi de ayrı bir mutluluk oldu.
Bir tek kitap kutum kaldı. Üniversite ders notlarım daha doğrusu bizim bölümde pek kitap kullanılmazdı. Şimdi onları kıyıp nasıl atacağım bilmiyorum. Onlar benim hayatımın 5 yılı... İşime yarıyor mu? Hayır. Ama...
Sonrasında birde oyuncak temizliği yapmalıyım evde. Bir çoğunu artık Leyla ellemiyor bile belki bir süre göz önünden kaldırsam bir süre sonra daha çok ilgisini çekebilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder